Ο Ηλίας Ηλιού, γιός του Σταύρου Ηλιού, καταγόταν από το Αζάριο της Μικράς Ασίας. Εγκαταστάθηκε στο Αγρίνιο με τους αδελφούς του, Οδυσσέα και Περικλή, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο και την επεξεργασία του καπνού.
Πρόσφυγας ο ίδιος, ευαισθητοποιημένος με το δράμα των προσφύγων συνέβαλε και βοήθησε για την εγκατάσταση των προσφύγων στο Αγρίνιο. Με δικά του χρήματα απαλλοτριώθηκε μεγάλη έκταση για να χτιστούν τα σπίτια των προσφύγων, βοήθησε οικονομικά να ανεγερθεί ο ναός του Αγ. Κωνσταντίνου και το δημοτικό σχολείο.
Με την σύζυγό του, Κατίνα, δεν απέκτησαν παιδιά. Στη διαθήκη του, που ο καπνέμπορος Ηλίας Ηλιού συνέταξε στις 5 Μαΐου 1937 και κατατέθηκε παρουσία μαρτύρων στον συμβολαιογράφο Αγρινίου Γεώργιο Παπασωτηρόπουλο «…εσφραγισμένη δια σφραγίδος του δακτυλιδίου του, παριστάνουσα τον Έρωτα Τοξότη…», ώστε να διασφαλιστεί η μυστικότητά της μέχρι το θάνατό του, αναφέρει:

«….μη έχων τέκνα αισθάνομαι κατά την ιεράν ταύτην στιγμήν την υποχρέωση να μεριμνήσω υπέρ της αγαπητής ταύτης πόλεως του Αγρινίου, της καταστάσης δευτέρας μου πατρίδος, εν τη οποία και τη βοηθεία της οποίας εσχημάτισα την περιουσίαν μου ήτις δικαιούται να εξυπηρετηθεί παρ΄εμού όσον τουλάχιστον και εγώ παρά ταύτης…»
Αναφέρεται και στην Τεκτονική Στοά Αγρινίου της οποίας ήταν μέλος. Να σημειωθεί ότι στο Αγρίνιο υπήρχε Στοά Τεκτόνων, που αδράνησε εν καιρώ και τα τελευταία χρόνια έχει επαναδραστηριοποιηθεί. Και αυτή η αναφορά του Ηλία Ηλιού, είναι η πρώτη δημόσια γραφή από Τέκτονα για τον Τεκτονισμό στο Αγρίνιο.
«Υπέρ του Τεκτονισμού εις τον οποίον οφείλω την δύναμιν της εργασίας, την καταπολέμησιν των παθών μου και την ακατανίκητον τάσιν να μην αδικώ ποτέ κανένα και να πράττω όση μοι δύναμις πάντοτε το καλόν. Παρακαλώ τους τέκτονας να μου συγχωρήσι την υπεριφάνειαν ταύτην. Το εξομολογούμαι όμως εδώ, οπόταν να γίνη γνωστόν μόνον όταν δεν θα υπάρχω πλέον εις την ζωήν, δια να εκφράσω την ευγνωμοσύνην μου προς τον τεκτονισμόν».