Στο τζάκι, πλάι στη φωτιά δεμένο σε μικρό μάλλινο σακούλι σάμπως τσουράπι ο φυντανόσπορος του καπνού και κάθε τόσο τον γύριζε η μάννα απ’ την άλλη μεριά, τον έβρεχε λίγο που και που και κάποτε έλυε το σακούλι να ιδεί αν φούσκωσε ο σπόρος, αν κόντευε να σκάσει… Να μαστε έτοιμοι ως τ’ Αη-Χαράλαμπου να σπείρουμε το φυντάνι, έλεε. Ο πατέρας που σήκωνε βραϊές στον κήπο, να ναι έτοιμη η φυντανίστρα, σταμάταε στιγμές να πάρει ανάσα, ανασήκωνε την τραγιάσκα και γλυκοσφύριζε κάνα σκοπό… Για μαυρόχωμα είχανε γνοιαστεί απ’ τ’ αποκαλόκαιρο… Ήτανε ο φυντανόσπορος δόλωμα για να ζυγώσει η Άνοιξη…